We zijn op de Visma 2014 op bezoek bij de GHV waar ons Streetfishing-filmpje draait om Den Haag te helpen Hengelsporthoofdstad van 2014 te worden, wat overigens gelukt is! Rolf Bouman lopen we tegen het lijf in de stand naast die van de GHV, de stand van het PeuterFonds. We raken eigenlijk direct aan de praat, we beoefenen beide zowat dezelfde visserij, alleen op een andere locatie. Hij in Amsterdam, wij in Den Haag. Rolf (voorzitter PeuterFonds) waardeerde wij al om zijn schrijven en natuurlijk om zijn visserij. Die waardering groeide naarmate wij over PeuterFonds praatte. Het doel van deze stichting is om kinderen, uit de leeftijdscategorie van 5 tot 15 jaar, met gedrags- en gezondheidsproblemen de dag van hun leven te bieden op het gebied van sportvissen. We hadden het daar eigenlijk al direct besloten en na een nachtje slapen melden we ons officieel aan als vrijwilliger. Enkele dagen later zien we in de nieuwsbrief dat het eerst volgende PeuterFonds evenement al op 19 april is.

 

Erik weet met veel pijn en moeite vrij te krijgen (voor Juri iets makkelijker als ZZP’er) en dus kunnen we ons inschrijven voor onze eerste Peuterfonds ervaring. Het PF evenement is in Lelystad en om zeker weten op tijd te zijn besluiten we vrijdagnacht ergens in de omgeving lekker een nachtje te vissen. We willen niet uitgeput in Lelystad aankomen, dus is het niet de bedoeling dat we er tien vangen, er moet geslapen worden! De keuze valt op het Amsterdam-Rijnkanaal, waar naar later blijkt de scheepvaart dag en nacht doorgaat. Wat resulteert in continue piepende optonics en het geklots van het water. Is in het begin even leuk, maar… Ook de keuze om naast een doorgaande weg en onder een (drukke) brug te zitten was geen beste. Uiteindelijk weet Erik nog een ‘mooie’ brasem te vangen en slapen we niet al te veel.

 

We hebben geen idee wat ons vandaag te wachten staat maar hebben er wel heel veel zin in. Ervaring met kinderen hebben we beide eigenlijk niet. Behalve de gebruikelijke neefjes, nichtjes en de kinderen van vrienden en bekenden. Nu krijgen we te maken met kinderen die ADHD, ODD of andere gedragsproblemen hebben. Het schijnt dat ze dan erg druk, agressief of ander opvallend gedrag hebben. Hier hebben we dan net zoveel ervaring in want dit herken ik wel bij onze neefjes, nichtjes en overige kinderen… Het vissen gebeurt bij Tom’s Creek. Hier gaan we in de ochtend vissen op forel en zalm en ‘s middags, na lunch, op karper en steur.

 

Aangekomen in Lelystad slaat onze vermoeidheid, die we met twee flinke bakken koffie al enigszins de kop in hadden gedrukt, direct om in enthousiasme. Onder de vrijwilligers hangt een soort van ‘gezonde wedstrijdspanning’ en zodra de aanhanger op zijn plaats staat steekt iedereen de handen uit de mouwen. Stoeltjes en parasols worden naar de forellenvijver gebracht en de hengels worden in orde gemaakt.

 

Rolf spreekt de groep vrijwilligers nog even enthousiast toe en geeft duidelijke instructies mee. De kinderen dienen altijd een zwemvest aan te hebben en een bezoek aan het toilet gebeurt onder begeleiding van een dame. Bij de kinderen welteverstaan, helaas. Oh ja, en bij het forelvissen mogen de forellen niet terug het water in. Deze gaan in een leefnet en worden daarna voor consumptie gebruikt. Persoonlijk heb ik niks met deze visserij in dit soort grote badkuipen. Eigenlijk ook niks met een steur. Maar dat is wel de enige vissoort die ik nog niet gevangen heb, dus…

 

Als de kinderen zijn aangekomen en ze genieten van een heerlijk stuk taart krijgen ook zij nog een instructie van Rolf mee. “Volgens mij horen ze jullie niet in Almere! Dat kan harder!” Wat overblijft is een groep dol enthousiaste kinderen en met dito instelling worden de hengels gepakt. Op naar de forellen! Zelf heb ik een leuk ventje wat zegt al eerder gevist hebben. Gelukkig daar hoopte ik al stiekem op. Want stel je voor dat je er ook nog een hebt die er eigenlijk niet zoveel zin in heeft… Dat het forelvissen mij toch wel lastig af gaat zie ik al snel aan mijn buurman. Ik heb een hengel met een ‘buldo’ (balletje gevuld met water) en daaronder hangend 2 meelwormen. Hem zie ik met een vlot hengeltje en met een even vlot glinsterend balletje deeg, in de vorm van een plat geknepen ufo, binnen draaien. En daarbij hangend, inmiddels de 2e, forel. Het kind van mij vermaakt zich met het inwerpen van zijn buldo tot aan de overkant, met alle problemen van dien. Want inderdaad, inwerpen kan hij wel! “Kijk uit, anders heb je zo een oorbel!” Werd een kreet die deze dag veelvuldig gebruikt is bij het inwerpen van zijn hengel.

 

Het kind van mijn buurman vermaakt zich ook en vooral met het op de foto gaan van forellen. Juri zie ik er ondertussen met ‘zijn ventje’ er ook een aantal vangen. De 2 kids, die van mij en die van de buurman, blijken op school dikke maten te zijn en er ontstaat een soort samenwerking. Mijn buurman vangt de vissen, en eenmaal gehaakt gaat de hengel naar de kinderen, en ik vermaak de kinderen… Ze hebben beide enorm veel plezier met het inwerpen, het uit de knoop halen van de lijn die verwikkeld is met de lijn van de overburen, het opnieuw aanzetten van het haakaas en het op de foto gaan met de gevangen forel van de buurman. Wel weet ik uiteindelijk toch twee vissen te haken waarvan er één zalm de pan gehaald heeft. Alle kinderen rond de vijver zie ik werkelijk genieten.

 

Aan de overkant zie ik iemand in de bosjes een forel een tik op zijn kop geven. De 2 zien het ook en vragen wat daar gebeurt. Ik vertel dat de beste man een forel even in slaap brengt zodat hij het haakje eruit kan halen. Gek, maar heb het vermoeden dat mijn verhaal niet helemaal even overtuigend overkomt. Zeker niet als beide vragen of ze bij de volgende forel ook zijn hersens in mogen slaan… Inmiddels is er een clown aangekomen en is het bijna tijd voor de break. De clown vermaakt tijdens het vissen en de lunch de kinderen. Die 2 van mij, want inmiddels zijn ze onafscheidelijk, zijn vooral geïnteresseerd in een ballon in de vorm van een geweer of bazooka. Dat ik uiteindelijk, terwijl ik ze vasthoud aan hun reddingsvest, als een volleerd waterskiër vooruit getrokken wordt richting patat en frikandellen zie ik maar als een momentje van ‘energie kwijt raken’.

 

Als ik Erik voorbij zie skiën, besef ik dat de frikandellen al liggen te wachten en dat de tijd gevlogen is! Ook mijn mannetje heeft zich uitstekend vermaakt. Na een moeizame start (het was ook mijn eerste forel-ervaring, en de buurman ving werkelijk de ballen uit z’n broek), kreeg ik nog wel de vraag of we nog wat gingen vangen… maar na de eerste beet was hij niet meer te houden! Al snel had hij zich de doelstelling gegeven om er tien te vangen vandaag! Op zich wel begrijpelijk, zeker omdat de eerste drie beten vrij snel achter elkaar komen. Maar tien vissen, ga er maar aan staan! De derde beet is na twee forellen een mooie zalm! Ik blij, voor mij twee nieuwe vissoorten (wel gezamenlijk gevangen natuurlijk ), en mijn mannetje ook blij. Die zalm wil hij maar wat graag mee naar huis nemen!

 

Als de beten een beetje stilvallen verliest mijn mannetje langzaam zijn concentratie maar vermaakt zich uitstekend met de uitgedeelde meelwormen. Complete hardloopwedstrijden leggen de beesten af, heerlijk! Uiteindelijk weet ik nog een forel te haken en geef snel de hengel over, de meelwormen zoeken het maar even uit! Dat is dus nummer vier, en dan skiet Erik al voorbij. Ik draai dus ook de hengel maar binnen en zet mijn mannetje af bij de frikandellen en de clown. We lopen met alle vrijwilligers de stoeltjes en parasols naar de steur- en karpervijver en gaan dan zelf ook even een hapje eten en, eindelijk, een sigaretje roken.

 

Voor het vissen op karper en steur laten we de kids met onze eigen (pen)hengel vissen, en als Erik met de hengels terug komt lopen van de auto komen de kinderen de blokhut alweer uit rennen. De karpers en steuren worden, in tegenstelling tot de forellen en zalmen, uiteraard wél weer teruggezet en hebben dus ongetwijfeld al eerder met een haak te maken gehad. Ik verwacht dan ook niet dat we er nog zes gaan vangen en hoop vooral dat hij alle vier de vissoorten even in zijn handen kan houden, we zijn immers al op de helft!

 

“Wat wil je het liefst vangen, karper of steur?” “Karper!” Daar hoopte ik natuurlijk al op. “Waar wil je zitten?” “Daar!” Nou, daar zijn we gaan zitten, en kregen helaas geen stootje… Van links naar rechts hoor ik wat optonics piepen, ze zijn onderweg! Maar mijn mannetje heeft andere plannen. “Ik denk niet dat we nog beet krijgen, zullen we anders eerst even een steur vangen?”

 

Na een korte uitleg dat dit niet zo makkelijk is lopen we via de wc, waar ik tijdens het wachten een blikje mais op de kop tik (mochten we nog aan karper toe komen), naar de steurvijver. Natuurlijk mag hij weer kiezen waar we gaan zitten en kiest hij precies het plekje uit dat ik voor ogen had, de enige ‘hoek’ waar geen vissertjes zitten.

 

Ik knoop een hair aan de haak, biets bij een collega twee pallets, en leer het ventje onderhands ingooien. Tenminste, ik doe noodgedwongen een poging. Als hij vanaf hier met twee flinke pallets aan de haak bovenhands ingooit is hij alsnog in de karpervijver aan het vissen… Jammer genoeg, maar begrijpelijk  lukt het onderhands ingooien niet echt. Een ventje van ongeveer een meter met een hengel van 3,90 meter en zo’n ingewikkelde molen is ook best ambitieus. Samen gooien we in, en gaan er lekker bij zitten. Al vrij snel krijgen we beet, en ik sla een gigantisch gat in de lucht! “Hadden we beet?” “Ja, maar ik heb het verpest…” “geeft niet, er komt er vast nog wel een voorbij” Wat een heerlijk ventje! Terwijl Tsak (bestuurslid PeuterFonds) mij nog uit staat te lachen krijgen we weer beet! Ik luister naar de instructies van Tsak en… sla weer mis! Niet te geloven… Gelukkig is ook hier drie keer gewoon scheepsrecht en kan de kleine man ónze eerste steur gaan binnen halen, wat een feest! De dril levert verder geen problemen op en we kunnen al snel met de steur op de foto!

 

Oke, nu die karper nog! Weer kiest hij een plekje dat ik ook op het oog had, in de luwte, en aan onze beide kanten zijn nog twee steigertjes vrij. Lekker de ruimte dus, en hij kan weer lekker zelf ingooien. Al snel gaat hij weer met zijn meelwormen aan de slag, en dit keer komt er ook mais, modder, een beetje water en gras bij kijken, hij is een soepje aan het maken. Ik vind het allemaal prima, hij heeft het hartstikke naar zijn zin. Zolang hij maar een beetje oplet bij de waterkant en ik zijn soepje niet hoef te proeven. En dat hij zelf zijn soepje niet opeet! Om hem toch weer wat bij het vissen te betrekken gaan we een soort van jeu-de-boulen. Ik leg de hengel op de steun (een fraai geknoopte ballon van de clown) en om en om gooien we een maiskorrel naar de dobber. Wie het dichtst bij gooit krijgt een punt. Uiteraard verlies ik kansloos. Net als er wat beweging in de dobber lijkt te komen staat Tsak achter ons, het is al tijd om in te pakken…

 

Ook wij zien Tsak aankomen en ben bang dat ook wij zo moeten inpakken. Als hij verteld dat we nog maar vijf minuten hebben komt dit ook bij mijn 2 maatjes binnen als slechts nieuws. “Daar kunnen we best tien van maken, hé?” vraagt de ene aan mij, terwijl ze allebei geobsedeerd naar hun buldo liggen te kijken. “We blijven gewoon stiekem een paar minuten langer zitten”, vertel ik ze.

 

We waren vol enthousiasme precies midden in de vijver gestart met vissen en hadden het plan om hem hier te laten liggen totdat we de eerste zouden vangen. Zo moeilijk moet het toch niet zijn? Maar ondertussen krijgen we geen enkel stootje. “Zullen we even daar gaan vissen”, terwijl hij richting naast gelegen karpervijver wijst, vraagt er één. Shit, denk ik bij mijzelf, wil eigenlijk een steur vangen… We gooien beide buldo’s in de karpervijver maar ik laat ‘de penhengel’ gewoon in de steurvijver liggen en vraag de buurman een beetje op te letten. Overigens zag ik hem niet heel veel later naast mijn hengel staan en hoor ik dat er een flinke tik op de top te zien was…

 

Terwijl ook in de karpervijver de buldo’s stilliggen zijn de knapen een beetje aan het dollen met hun hengels. Ik hoor ik de ene zachtjes tegen de ander fluisteren: “kijk, heb een stijve piemel” terwijl hij zijn hengel in die positie houd zoals een volleerd karpervisser tegenwoordig drie van zijn stokken richting de hemel laat wijzen. Als ik aan hem vraag of zo’n hele grote piemel niet erg lastig is, rollen ze beide bijna in het water van het lachen.

 

Ineens is er beet in de steurvijver. Beide rennen er direct naar toe (alle kinderen eigenlijk), ook ik ga er kijken. Daar zie ik een trots mannetje een steur drillen en vangen. “Zo één willen wij er ook vangen!” roepen ze beide in koor. Wel informeer ik bij de begeleider nog even hoe de steur gevangen is. “Op een kleine pallet en dicht in de kant. In een ronde tuinvijver zwemmen ze ook alleen maar rondjes langs de kant, dus..” Ik bedank hem voor de tip en neem wat kleine pallets van hem mee. We gaan onze tactiek veranderen, vertel ik mijn maten. We gaan met alle drie de hengels héél dicht in de kant vissen. Niet heel veel later vangt ook Juri een steur met zijn vent en beginnen ook wij steeds beet te krijgen.

 

Telkens zien we langzaam of de buldo, of het dobbertje heel zacht bewegen. Alsof ze eraan zitten te sabbelen. Ondertussen zitten ze beide super fanatiek te vissen en verliezen de buldo’s geen moment uit het oog. Ook zij zien weer de dobber bewegen en ik sla de tip die ik opving, om niet te vroeg aan te slaan, in de wind. Mis… Maar ook de buldo’s zijn nog volop in beweging. “Ze zitten er, he” vraagt er een. “Ja”, antwoord ik. “Oh, want ik moet eigenlijk een beetje plassen”. “Erg nodig?” “Nee, kan nog wel even wachten. Denk dat we zo beet krijgen” was het antwoord. Dat antwoord beviel mij wel want ook ik merk dat ik (te?) fanatiek wordt. Zal toch niet gebeuren dat ik hier zonder een steur weg ga. Als hij een kwartiertje later zegt; “Ze zitten er nog, hé?”. “Ja”, zeg ik. “Ok, dan wil ik nog wachten maar heb wel al een klein beetje in mijn broek geplast”. Shit, denk ik bij mezelf, helemaal vergeten… Toch te fanatiek. Direct vertrekken we met z’n drieën naar de plasdame. Terwijl de één aan het ‘wateren’ is vraagt de ander of ik het goed vind als hij even de forellenvijver in springt?? “Heb niet voor niets een zwemvest om” was daarbij zijn onderbouwing op deze vraag… Tijdens de wandeling van de wc naar de steurvijver spreken we af dat we er nu toch echt wel even één gaan vangen!

 

Niet veel later liggen ze beide languit, met de kin op de rand van de vijver, naar de buldo’s te staren. Ineens zegt er één: “Ben wel erg blij dat u vandaag mijn vismeester bent”, “inderdaad” zegt de ander. Ik besef dat ik een fantastische visdag aan het beleven ben. Hoe mooi is het dat je met je hobby ook nog wat goeds kan doen? Ondertussen zie ik Tsak een ronde langs de vijver maken en een kwartier later moeten we dan toch de hengels indraaien. Een steur hebben we niet gevangen, eigenlijk ook maar één zalm over de gehele dag. Toch hebben beide knapen enorm genoten, en ik van hun. Pijnlijk blijft nog wel het moment als Rolf, vlak voordat we de auto instappen om richting huis te gaan, vraagt: “Hoe was het eigenlijk om zo’n steur te drillen?” Zelf was hij namelijk in de middag heen en weer naar Makkum geweest om daar € 5.000,- voor het Peuterfonds op te halen. Dit is geschonken door de plaatselijke HSV Ons Genoegen.

 

Maar goed, we verzamelen alles bij elkaar. Hengels, stoelen, parasols, enz. bij de aanhanger en de kinderen droppen bij de tent waar de prijsuitreiking zal plaatsvinden. Vol trots gaan ze op de foto met hun medaille (winnaars zijn het natuurlijk allemaal!) en is er een eindwinnaar van een heuse PF-cup! Nadat alle kinderen zijn opgehaald door hun ouders met een nieuwe hengel(!) en zalm of forel drinken we met alle vrijwilligers nog een drankje op het terras.

 

Die zalm of forel werd nog wel een ‘dingetje’. Er waren namelijk meer forellen dan zalmen en minder zalmen dan kinderen. Laat dat hele kleine stilletje mannetje van Juri nu net een zalm gevangen hebben en deze wel héél graag mee naar huis willen nemen. Dus een ‘target’ hadden we nog wel, een zalm voor het mannetje van Juri! Keurig stond hij te wachten bij het uitreiken van de zalmen en forellen. Hij delfde even vaak het onderspit, als dat er een zalm uit de zak kwam… Je wilt als, goedwillende vrijwilliger, natuurlijk ook niet direct geweld toepassen aan bv ‘de uitdeler’. Maar ik keek Juri wel even aan toen de laatste zalm uit de zak kwam en deze werd verloot onder het restant van de kinderen. Gelukkig had het mannetje het juiste cijfer, na het influisteren van de uitdeler, en gingen we vol tevredenheid naar het o zo lekkere koude biertje.

 

Heerlijk in het zonnetje spreekt Rolf zijn dank uit aan de groep vrijwilligers en evalueren we de dag. Langzaam maar zeker nemen we afscheid van elkaar en is de verleiding groot, na zo’n dag in het schitterende weer, om op het terras te blijven hangen. Maar ja, heb een hoop gezien vandaag maar geen BoB… Na de laatste vraag van Rolf stappen wij in de auto en keren wij huiswaarts.

 

Terwijl ik uitspreek dat ik mij voortaan beter wil voorbereiden op de visserij die ons op dit soort dagen te wachten staat passeren we de hengels waarmee we vandaag gevist hebben. Aan de rechterkant van de snelweg zien we Tsak met z’n aanhanger en nemen wij, al toeterend, nogmaals afscheid. Onderweg hebben wij allebei een fantastisch en voldaan gevoel. We evalueren de dag en komen tot de conclusie dat we een geweldige viservaring hebben gehad. Zou dit dan het gevoel zijn van een succesvolle trip met menig 20 kilo vis?

 

Ps: helaas zijn wij er niet bij het volgende PF-evenement want dan hebben wij een afspraak met menig 20 kilo vis in het Franse land.